Skip to main content

Post#4-103: หน้าฉากกับหลังฉาก

Post#4-103:
ค่ำคืนนี้ ผมจำต้องใช้บริการ Taxi เพื่อเดินทางไปสนามบิน...และเลือกใช้บริการ Grab โดยการจองคิวล่วงหน้า

ระหว่างเดินทาง...ก็เป็นธรรมดา ที่คุณพี่คนขับก็มักจะชวนคุยฆ่าเวลา...แต่ที่ไม่ธรรมดาก็เพราะ คุณพี่เค้า (สมมติชื่อพี่ A ครับ) เคยไปใช้ชีวิตที่ญี่ปุ่นอยู่นานถึง 26 ปี

เลยกลายเป็นว่า ผมได้ทราบเรื่องนั่น นู่น นี่ และเกร็ดเล็กเกร็ดน้อยของประเทศญี่ปุ่น โดยบังเอิญที่สุด

...

จาก Life Style ของสังคมเมือง ที่พัฒนาผ่านกาลเวลามานั้น...ผมคิดว่า เราไม่อาจตัดสินใครจากอาชีพที่เค้าทำได้อีกต่อไป

ดูอย่างพี่ A นี่ก็ชัดเจนแล้วครับ...ถ้าไม่บอก ผมก็ไม่มีทางทราบว่า พี่เค้ามีภูมิรู้และประสบการณ์ชีวิตที่สูงมากๆ...เอาเป็นว่า ถ้าเป็นเรื่องประเทศญี่ปุ่นนี่ คนไทยอีกหลายๆ คน ไม่น่าจะรู้มากเท่าแกแน่ๆ

ในช่วงไม่กี่ปีมานี้...หลายต่อหลายครั้ง ผมจึงได้มีโอกาสพบกับ เจ้าของอู่มาขับ Taxi หาข้อมูล, ร้อยตำรวจตรีมาขับ Taxi เพื่อหารายได้เสริม และพนักงานบริษัทที่ยืม Taxi พ่อมาขับ, ฯลฯ

...

เราจึงอาจรู้น้อยหรือไม่อาจรู้ได้เลย ว่าคนที่กำลังคุยกับเราอยู่นั้น มีประวัติหรือปูมหลังยังไงบ้าง?

เพื่อนผมก็เคยเล่าให้ฟังว่า ไปเจอบางคนที่มาทำบุญที่วัดบ่อยมาก เห็นเค้ามีชีวิตอยู่อย่างสมถะ กินอยู่ใช้อย่างพอเพียง...แต่มารู้เอาภายหลังว่า เค้ากลับเป็นเจ้าของกิจการใหญ่โต

บางคนเห็นท่าทางติ๋มๆ ไม่ค่อยพูดค่อยจา...แต่กลับกลายเป็นว่า แท้จริงเค้าเป็นอดีตนักเลงที่ผ่านอะไรมาอย่างโชกโชน

...

สมัยผมยังหนุ่มๆ ก็มีเพื่อนๆ ทั้งหญิงและชาย มาแชร์ประสบการณ์ให้ฟังบ่อยๆ

บ้างก็เล่าว่า ตามหญิงงามที่เจอกันใน Bar ไป...นึกว่าแจ่ม กลับกลายเป็นว่า รุ่งเช้าหญิงงามหายไป แต่มี "ประเทือง" มาแทนที่

บ้างก็เล่าว่า มีหนุ่ม profile เริ่ดมาจีบ...หลังจากคบกันไม่นาน หนุ่มที่ว่าก็มาขอยืมเงิน ไม่ให้ก็โดนลงไม้ลงมือก็มี

...

โบราณจึงบอกไว้เป็นหนักหนาว่า อย่าตัดสินคนเพียงเพราะหน้าตาหรือการแต่งกายแต่เท่านั้น...

ผิดพลาดไปจะกลายเป็นเราไปหมิ่น "ผ้าขี้ริ้วห่อทอง" เข้าให้...หนักหน่อย ก็อาจกลายไปก้าวล่วง "คนจริง" เข้าให้ จนเรานี่แหละจะโดนดีเสียเอง

ยิ่งสังคมปัจจุบัน...คนเรามีเรื่องกันด้วยเรื่องไม่เป็นเรื่องกันมากพอแล้ว...เรายิ่งต้องระวังการกระทบกระทั่งหรือทะเลาะเบาะแว้งกับคนที่เรายังไม่รู้จักดีพอ

...ดังนั้น ก็อย่าไประรานใครก่อน และถ้าโดนระรานเข้าบ้าง หากว่าไม่ใช่เรื่องใหญ่เรื่องโต ก็ละวางเสียบ้างครับ...

#ผ้าขี้ริ้วห่อทอง #หน้าเนื้อใจเสือ #หน้าฉากคุณชายหลังฉากกำมะลอ #นึกว่าหญิงแท้จริงไม่ใช่ #อันหลังนี่ระวังนะ


Comments

Popular posts from this blog

Post#355: ทำได้ vs ทำเป็น

Post#355: ส่วนใหญ่แล้ว เรามักแยกแยะไม่ค่อยถูกว่า ระหว่าง "ทำได้" กับ "ทำเป็น" น่ะคล้ายกันแต่ไม่เหมือนกัน "ทำได้" แปลว่า ทำได้ ขอให้แค่เสร็จๆ ไป ไม่ต้องสนใจว่างานออกมาดีมั๊ย ส่วน "ทำเป็น" แปลว่า ไม่ใช่แค่สักแต่ลงมือทำ แต่ต้องทำให้ได้ดีด้วย ถ้ายังงงๆ ผมจะยกตัวอย่างเพิ่มให้นะครับ คนที่ขับรถได้ มีความสามารถในการทำให้รถเคลื่อนที่ไปได้ แต่อาจจะเป็นพวกที่ขับรถแบบไร้มารยาท, ขับรถอันตราย หรือขับรถเห็นแก่ตัว, ฯลฯ ส่วนคนที่ขับรถเป็นนั้น นอกจากสามารถบังคับให้รถเคลื่อนที่ได้แล้ว ยังใส่ใจคนที่ใช้รถใช้ถนนคนอื่นๆ ด้วย เรียกว่าขับรถอย่างมีคุณภาพและคุณธรรม ^^ ตีกอล์ฟได้ก็คือเหวี่ยงไม้ให้ลูกกอล์ฟไปข้างหน้า แต่ตีกอล์ฟเป็น นอกจากเหวี่ยงไม้ให้ลูกไปข้างหน้าแล้ว ยังต้องใส่ใจคนที่เล่นกอล์ฟอยู่รอบๆ ทั้งก๊วนเรา ทั้งต่างก๊วนด้วย พอเห็นความต่างชัดขึ้นมั๊ยครับ? ขับรถได้จึงต่างจากขับรถเป็น, เล่นกอล์ฟได้จึงต่างจากเล่นกอล์ฟเป็น ฉะนี้ ดังนั้น "ทำงานได้ " กับ "ทำงานเป็น" นั้น คล้ายกันแต่ไม่เหมือนกันแน่ๆ เอ...หรือว่าผมก็แค่ "โพสต์ได้...

Post#2-227: Corrective Action vs Preventive Action

Post#2-227: วันนี้ผมมีโอกาสดีได้เข้าร่วมประชุมกับบริษัทมหาชนแห่งหนึ่ง หลักใหญ่ใจความสำคัญของการประชุมก็คือการติดตามยอดขายของสินค้าสำคัญบางรายการ ซึ่งขายช้ากว่าปกติ ภาพหนึ่งที่สามารถใช้ประเมินความแข็งแกร่งขององค์กร ก็มักจะถูกสะท้อนผ่านการประชุมไล่ยอดขายนี่แหละครับ เพราะยอดขายถือเป็นเป้าหมายสุดท้ายขององค์กรที่แสวงหาผลกำไรทั้งปวง เมื่อไล่ยอดขายครั้งใด ก็มักจะพบสาเหตุของปัญหา และจะสามารถประเมินระดับขององค์กรและผู้บริหารได้จากวิธีการ response ต่อปัญหาที่พบ บางองค์กรเก่งในการแก้ปัญหาระยะสั้น แต่บางครั้งกลับไม่ได้มองไปถึงการแก้ปัญหาอย่างยั่งยืน และมีอีกหลายองค์กรที่ชวนคุยเรื่องการวางแผนป้องกันไฟไหม้ แทนที่จะหาวิธีดับไฟที่กำลังไหม้องค์กรอยู่ บ่อยครั้งที่การไม่ลำดับความสำคัญก่อนหลังในการแก้ปัญหา มักจะส่งผลเสียมากกว่าที่จะประเมินได้ ดังนั้น ทุกคนในองค์กรจึงต้องจัดการกับไฟที่ไหม้อยู่ตรงหน้า ก่อนที่จะมาวางแผนป้องกันไฟไหม้ ซึ่งปีก่อนผมก็พูดถึงเรื่องนี้ไปครั้งหนึ่งแล้ว (Post#224) และแน่นอนว่า ไม่ใช่เก่งแต่การดับไฟตะพึดตะพือ หากต้องวางแผนป้องกันไม่ให้ไฟไหม้ซ้ำๆ ซากๆ ด้วย หาไ...

Post#5-114: เพื่อนแท้ดีๆ คือเพื่อนดีแท้ๆ

Post#5-114: ค่ำนี้ ผมมีโอกาสได้ทานข้าวกับเพื่อนสนิทคนหนึ่ง ที่เคยทำงานร่วมทุกข์ร่วมสุขมาด้วยกัน อยู่พักใหญ่ๆ เอาจริงๆ ผมตกเป็นหนี้เพื่อนคนนี้ไม่น้อย ... เพราะเค้าคือคนที่ถ่ายทอดวิชาหลากหลายที่ผมนำมาใช้ต่อยอดในการบริหารงาน จนถึงทุกวันนี้ แม้จะเจอกันไม่บ่อย ... แต่ทุกครั้งที่เราได้เจอกัน ผมก็มักจะได้ idea ที่ดีๆ จากเพื่อนคนนี้ ไปต่อฝันปั้นงาน ได้ทุกที ... เอาจริงๆ เวลาได้ idea ใหม่ๆ ไม่ว่าจะสำหรับธุรกิจใหม่ หรือวิธีทำงานแบบใหม่ ... ผมจะดีใจมากเป็นพิเศษ แม้ว่า idea ที่ว่า จะยังไม่เป็นรูปเป็นร่าง ... แต่ที่สำคัญ มันทำให้สมองของเราได้โลดแล่นออกจาก Comfort Zone เดิมได้ เมื่อได้ออกจาก Comfort Zone เดิมๆ ... มันจึงเป็นเรื่องดีสำหรับชีวิต เพราะมันทำให้เราได้เรียนรู้เรื่องใหม่เพิ่มขึ้น ... เรื่องใหม่ๆ ที่เราเรียนรู้เพิ่มขึ้นนั้น แม้จะยังไม่อาจเกิดเป็นรูปเป็นร่าง หรือเป็นประโยชน์ในอนาคตอันใกล้ได้ ... ก็อย่าได้ดูแคลนไปครับ บ่อยครั้ง ผมพบว่า เรื่องบางเรื่องที่เราเรียนรู้มานานพอควรแล้ว กลับกลายมาเป็นประโยชน์ในอนาคตได้อย่างน่าอัศจรรย์ ...