Post#4-111:
สมมติว่าเราต้องเดินทางไกล โดยต้องหิ้วถุงขยะไปด้วย ซึ่งตลอดเส้นทางนี้ จะมีจุดทิ้งขยะอยู่ 2 จุดเท่านั้น คือแถวๆ จุดเริ่มต้น กับอีกจุดหนึ่งอยู่แถวๆ ปลายทาง
ถามง่ายๆ ครับ ว่าเราจะเลือกทิ้งถุงขยะที่จุดไหน และเพราะอะไร?
ผมให้เวลาคิด 5 นาที พอมั๊ยครับ?
...
ส่วนตัวผมเชื่อว่า เกือบทุกคนเลือกที่จะทิ้งถุงขยะที่จุดแรก ด้วยเหตุผลที่ว่า ก็เพราะขยะนั้นเป็นสิ่งไร้ค่า ไม่รู้จะทนแบกถือไว้ทำไมเป็นนานสองนาน
ผมเองก็คิดแบบนี้...แต่ไม่แน่ใจว่า ผมได้ทำแบบนี้มาตลอด รึเปล่า?
เปล่าครับ...ผมไม่ได้กำลังจะยียวนอะไรเลย เพียงแต่กำลังทบทวนชีวิตอยู่ว่า บ่อยครั้งเราก็แบกความรู้สึกแย่ๆ ไว้กับชีวิตนานเกินความจำเป็นไปมั๊ยหนอ?
...
ความรู้สึกแย่ๆ ทั้งหลาย ก็ไม่ได้ต่างจากขยะ...นั่นคือ เราเองก็รู้ว่า มันไม่ดีต่อตัวเราเลย แต่เราก็ไม่อาจปลดหรือไม่ยอมทิ้งความรู้สึกแย่ๆ นี้ ไปเสียที
ถ้าเป็นแบบนี้ จะต่างอะไรกับการที่เราเลือกที่จะถือขยะไปด้วยตลอดเวลา ทั้งๆ ที่เราเลือกที่จะทิ้งมันตั้งแต่จุดแรกได้
มันคงยาก ที่เราจะลืมหรือก้าวข้ามความรู้สึกแย่ๆ ที่ว่าไปได้ในทันที...แต่จะช้าหรือเร็ว เราย่อมต้องรู้สึกได้เองว่า ความรู้สึกแย่ๆ นั้น ไม่เป็นคุณต่อตัวเราเลย
ดังนั้น ถ้าคิดได้หรือปลงตกก่อน เราก็ย่อมไม่จำต้องแบกขยะไปไหนมาไหนด้วย ให้เมื่อยและเหม็นเสียเปล่าๆ ปลี้ๆ
...
ขยะเป็นสิ่งรกบ้าน ฉันใด...ความรู้สึกแย่ๆ ก็เป็นสิ่งรกใจ ฉันนั้น
ในเมื่อรู้ว่าขยะเป็นสิ่งเน่าเหม็น ไม่สมควรแบกไปไหนต่อไหน ทิ้งได้เร็วเท่าไรก็ยิ่งดี...
แต่ทำไมคนเราส่วนใหญ่ถึงยังเลือกจะแบก "ขยะในใจ" ไปไหนต่อไหนด้วยทุกที่ กันหนอ?
...
กระนั้น เราก็จำต้องเตือนตัวเองด้วยครับ ว่า ขยะนั้น ทิ้งแล้วทิ้งเลย แต่ขยะในใจนั้น ต้องทิ้งด้วยหัวใจ ไม่ใช่ทิ้งด้วยสมอง
ทิ้งด้วยสมองนั้น หมายถึง เราหลอกตัวเองว่า ไม่ให้คิดถึง ลืมๆ มันไป...แต่เมื่อไหร่ที่จิตอ่อน เราก็จะกลับไปเก็บขยะที่ว่า มาใส่ใจอีก
ส่วนการทิ้งด้วยหัวใจนั้น หมายถึง เราต้องพินิจพิจารณาให้ถ่องแท้ ว่าความรู้สึกนั้นๆ เป็นขยะหัวใจ ไม่ควรให้ความสำคัญใดๆ...แล้วเมื่อนั้น ต่อให้เกิดขยะในหัวใจกี่ครั้ง เราก็จะสามารถทิ้งมันไปได้โดยไว
การทิ้งด้วยหัวใจ จึงมิใช่การสั่งใจให้ต้องลืม...หากแต่เป็นการ "สอนใจ" ว่า ต่อให้ใจแส่ส่ายไปคิดถึงขยะนั้นๆ อีก เราก็จะไม่ได้รู้สึกเดือดเนื้อร้อนใจมากมายนัก
...รู้ว่า ขยะเหม็น ก็อย่าไปดม...รู้ว่าทุกข์หนอ ก็อย่าไปตอแย อย่าไปใส่ใจ และเข้าใจธรรมชาติของทุกข์...
#ขึ้นชื่อว่าขยะไฉนจะเป็นสิ่งดี #อยากลืมกลับจำ #เข้าใจจึงปล่อยวาง #ธรรมชาติของทุกข์ก็ไม่พ้นไตรลักษณ์
สมมติว่าเราต้องเดินทางไกล โดยต้องหิ้วถุงขยะไปด้วย ซึ่งตลอดเส้นทางนี้ จะมีจุดทิ้งขยะอยู่ 2 จุดเท่านั้น คือแถวๆ จุดเริ่มต้น กับอีกจุดหนึ่งอยู่แถวๆ ปลายทาง
ถามง่ายๆ ครับ ว่าเราจะเลือกทิ้งถุงขยะที่จุดไหน และเพราะอะไร?
ผมให้เวลาคิด 5 นาที พอมั๊ยครับ?
...
ส่วนตัวผมเชื่อว่า เกือบทุกคนเลือกที่จะทิ้งถุงขยะที่จุดแรก ด้วยเหตุผลที่ว่า ก็เพราะขยะนั้นเป็นสิ่งไร้ค่า ไม่รู้จะทนแบกถือไว้ทำไมเป็นนานสองนาน
ผมเองก็คิดแบบนี้...แต่ไม่แน่ใจว่า ผมได้ทำแบบนี้มาตลอด รึเปล่า?
เปล่าครับ...ผมไม่ได้กำลังจะยียวนอะไรเลย เพียงแต่กำลังทบทวนชีวิตอยู่ว่า บ่อยครั้งเราก็แบกความรู้สึกแย่ๆ ไว้กับชีวิตนานเกินความจำเป็นไปมั๊ยหนอ?
...
ความรู้สึกแย่ๆ ทั้งหลาย ก็ไม่ได้ต่างจากขยะ...นั่นคือ เราเองก็รู้ว่า มันไม่ดีต่อตัวเราเลย แต่เราก็ไม่อาจปลดหรือไม่ยอมทิ้งความรู้สึกแย่ๆ นี้ ไปเสียที
ถ้าเป็นแบบนี้ จะต่างอะไรกับการที่เราเลือกที่จะถือขยะไปด้วยตลอดเวลา ทั้งๆ ที่เราเลือกที่จะทิ้งมันตั้งแต่จุดแรกได้
มันคงยาก ที่เราจะลืมหรือก้าวข้ามความรู้สึกแย่ๆ ที่ว่าไปได้ในทันที...แต่จะช้าหรือเร็ว เราย่อมต้องรู้สึกได้เองว่า ความรู้สึกแย่ๆ นั้น ไม่เป็นคุณต่อตัวเราเลย
ดังนั้น ถ้าคิดได้หรือปลงตกก่อน เราก็ย่อมไม่จำต้องแบกขยะไปไหนมาไหนด้วย ให้เมื่อยและเหม็นเสียเปล่าๆ ปลี้ๆ
...
ขยะเป็นสิ่งรกบ้าน ฉันใด...ความรู้สึกแย่ๆ ก็เป็นสิ่งรกใจ ฉันนั้น
ในเมื่อรู้ว่าขยะเป็นสิ่งเน่าเหม็น ไม่สมควรแบกไปไหนต่อไหน ทิ้งได้เร็วเท่าไรก็ยิ่งดี...
แต่ทำไมคนเราส่วนใหญ่ถึงยังเลือกจะแบก "ขยะในใจ" ไปไหนต่อไหนด้วยทุกที่ กันหนอ?
...
กระนั้น เราก็จำต้องเตือนตัวเองด้วยครับ ว่า ขยะนั้น ทิ้งแล้วทิ้งเลย แต่ขยะในใจนั้น ต้องทิ้งด้วยหัวใจ ไม่ใช่ทิ้งด้วยสมอง
ทิ้งด้วยสมองนั้น หมายถึง เราหลอกตัวเองว่า ไม่ให้คิดถึง ลืมๆ มันไป...แต่เมื่อไหร่ที่จิตอ่อน เราก็จะกลับไปเก็บขยะที่ว่า มาใส่ใจอีก
ส่วนการทิ้งด้วยหัวใจนั้น หมายถึง เราต้องพินิจพิจารณาให้ถ่องแท้ ว่าความรู้สึกนั้นๆ เป็นขยะหัวใจ ไม่ควรให้ความสำคัญใดๆ...แล้วเมื่อนั้น ต่อให้เกิดขยะในหัวใจกี่ครั้ง เราก็จะสามารถทิ้งมันไปได้โดยไว
การทิ้งด้วยหัวใจ จึงมิใช่การสั่งใจให้ต้องลืม...หากแต่เป็นการ "สอนใจ" ว่า ต่อให้ใจแส่ส่ายไปคิดถึงขยะนั้นๆ อีก เราก็จะไม่ได้รู้สึกเดือดเนื้อร้อนใจมากมายนัก
...รู้ว่า ขยะเหม็น ก็อย่าไปดม...รู้ว่าทุกข์หนอ ก็อย่าไปตอแย อย่าไปใส่ใจ และเข้าใจธรรมชาติของทุกข์...
#ขึ้นชื่อว่าขยะไฉนจะเป็นสิ่งดี #อยากลืมกลับจำ #เข้าใจจึงปล่อยวาง #ธรรมชาติของทุกข์ก็ไม่พ้นไตรลักษณ์
Comments
Post a Comment